In situ-sanering van het sediment is de sanering door toepassing of menging van toeslagstoffen in of op het verontreinigd sediment. Op deze manier wordt de verontreiniging gesaneerd of wordt het (natuurlijke) saneringsproces versneld.
Men mengt de toeslagstoffen op een passieve manier (door natuurlijke biologische processen zoals bioturbatie) of actief door mechanische middelen (bijvoorbeeld boren, injectiesystemen).
Biologische, chemische en fysische behandelingsvormen kunnen met elkaar worden gecombineerd. Deze technieken kunnen ook worden gecombineerd met andere saneringstechnieken zoals baggeren, capping en (E)MNA. Zo kan bijvoorbeeld in situ-sanering onder een cap of in combinatie met (E)MNA het herstel van het ecosysteem versnellen.
In situ-sanering is bijvoorbeeld aangewezen in zones met hoge concentraties van verontreinigende stoffen, waar (E)MNA de saneringsdoelstellingen niet binnen een aanvaardbare termijn kan halen of waar het risico onmiddellijk moet worden beperkt. In situ-sanering wordt ook gebruikt om restverontreiniging aan te pakken.
Het is een doeltreffende en duurzame saneringstechniek die weinig impact heeft op de omgeving. De doelstellingen van een in situ-sanering zijn vuilvrachtreductie en de vermindering van de toxiciteit of biologische beschikbaarheid van de verontreiniging in het actieve sediment.
Bij chemische in situ-sanering worden reactieve chemische stoffen in de verontreinigde omgeving gebracht om de verontreiniging af te breken, te adsorberen of te immobiliseren.
Additieven zoals geactiveerde koolstof, organofiele klei, zeolieten, bauxiet en ijzeroxide of -hydroxide kunnen organische polluenten adsorberen, waardoor hun biologische beschikbaarheid en mobiliteit worden beperkt. Adsorptie en immobilisatie worden toegepast voor PCB’s, PAK's, dimethyldioxaan, dioxinen of furanen, chloorhoudend benzeen, tributyltin (TBT) en kwik.
Andere mineralen, zoals apatiet (een calciumfosfaatmineraal) zijn ook geschikt voor deze toepassingen omdat ze reageren met metalen. Ze vormen dan fosfaatmineralen die divalente metalen (Cd, Co, Hg, Ni, Pb, Zn en U) isoleren. Zo wordt de biologische beschikbaarheid verminderd en de toxiciteit voor waterorganismen beperkt.
Zerovalent ijzer wordt toegevoegd in combinatie met een bimetaalkatalysator. Deze toepassing kan een hele reeks verbindingen, zoals mengsels van PCB’s en andere chloorhoudende solventen, nitroaromatische verbindingen, arseen, chroom (VI) en lood (II) in waterachtige oplossingen en dichloordifenyltrichloorethaan (DDT) en vergelijkbare verbindingen chemisch reduceren (door reductieve dehalogenering) en vervolgens immobiliseren.
Voor- en nadelen
In situ sanering is minder duur dan sommige andere technologieën.
Deze techniek kan de noodzaak om verontreinigende stoffen te verwijderen, overbodig maken (soms in combinatie met andere saneringstechnieken).
In situ sanering kan worden gebruikt om een grote verscheidenheid aan verontreiniging te saneren.
Deze technieken kunnen de noodzaak voor monitoring op lange termijn, onderhoud en herstellingen beperken of zelfs elimineren.
De toepassing van actief kool is wijd verbreid en vaak getest. Actief kool blijft een relatief lange tijd actief omdat het evenwicht niet onmiddellijk bereikt wordt. Actief kool breekt niet gemakkelijk af en de verbinding met de polluenten blijft sterk.
Apatiet heeft een relatief korte reactietijd (enkele weken).
Doeltreffende en gecontroleerde levering van toeslagstoffen (in dieper water), vooral bij gebruik van actieve mengmethoden is niet altijd evident.
In situ technieken zijn meestal niet geschikt voor de behandeling van NAPL's.
Deze aanpak is niet geschikt voor waterlopen die hydraulisch gebaggerd worden.
Actieve mengmethoden veroorzaken verstoringen in het bentische ecosysteem.
Onvolledige reacties met zerovalent ijzer kunnen verbindingen vormen die toxischer zijn dan de ouderverbindingen.
Er zijn nog geen resultaten beschikbaar over de doeltreffendheid van chemische in situ-behandelingen op lange termijn.
Case studies
Klik op een case studie voor meer informatie
Casus
Er is nog geen casus voor chemische in situ sanering